Jos

Je hebt waarschijnlijk nog nooit gehoord van de serie ‘Jos’. Dat is niet gek, want de achtste aflevering afgelopen zondag op NPO3 trok slechts 301.000 kijkers.
De hoofdrol wordt gespeeld door Diederik Ebbinge, meester Anton in de Luizenmoeder. De gechargeerde situatie rondom een basisschool trok miljoenen kijkers. Het was namelijk heel herkenbaar voor veel mensen. Hoe aangedikt en overdreven het ook was, de serie hield velen toch een spiegel voor.
De serie ‘Jos’ doet naar mijn mening niet veel onder voor de hitserie uit 2018 en 2019.
Heel objectief ben ik echter niet, want als ik naar Jos kijk, kijk ik naar mezelf.

Voor de lezers die de serie niet kennen: Jos is een goed opgeleide, hartstikke autistische man met een zeer groot hart. Zijn hysterische vrouw (type: smerig kreng) heeft hem net verlaten en samen hebben ze twee tienerdochters. Hij krijgt een nieuwe relatie met een vrouw die ook een tienerdochter heeft, die een paar jaar jonger is dan zijn dochters.

Jos is het type wereldverbeteraar. Hij wilt altijd alles voor iedereen goed doen, gaat altijd uit van het goede in de mens en schuift daar zijn eigen geluk voor opzij. Hij neemt veel woorden letterlijk en omdat hij alles goed bedoeld, begrijpt hij niet dat anderen dingen anders kunnen opvatten en dat er ook mensen misbruik van hem maken.

Net als bij de Luizenmoeder, is het chargeren in de serie ‘Jos’ nu ook volop aanwezig. Wat ook al het geval was bij de ‘actualiteitenrubriek’ Promenade, ook bedacht door Ebbinge. Een briljant ongemakkelijk programma, waar ook geen hond naar keek. Zonde.

In de aflevering van afgelopen zondag wordt zijn rebellerende stiefdochter onverwacht bij hem gedropt door zijn vriendin. Aangezien ze ook moet blijven slapen, maar hij nog geen bed heeft voor haar, gaan ze samen naar de winkel.
Daar heeft stiefdochter geen zin in en in de beddenwinkel maakt ze stampij en loopt weg.
Jos vraagt op zijn typische ongelukkige autistische wijze hulp van een verkoper, waardoor de verkoper denkt dat hij verkeerde bedoelingen heeft. De beveiliging moet er aan te pas komen. Jos snapt er niets van.
Eenmaal thuis gekomen, blijkt zijn dochter voor de deur op hem te wachten. Terwijl zijn ex-vrouw net had gebeld dat zijn dochter nooit meer iets met hem te maken wilt hebben. Zijn dochter bestempeld dat als onzin en vraagt ook om haar moeder niet in te lichten.
Zo lief als Jos is, doet hij dat toch, om zijn ex niet ongerust te maken.
Vervolgens komt de ex (die in eerdere afleveringen al veelvuldig misbruik heeft gemaakt van Jos’ goedheid) hun dochter ophalen en beschuldigt Jos van ontvoering.
Hij begrijpt er opnieuw niets van en zit uiteindelijk huilend op bed.

Het is dat ik Diederik Ebbinge niet persoonlijk ken, anders zou ik gedacht hebben dat hij deze serie, en zeker deze aflevering, op mij geïnspireerd had.
Als deze serie voor mij herkenbaar is, zal dit ongetwijfeld nog voor veel anderen ook zo zijn.

Ik voel me, net als Jos, ook enorm onbegrepen. Ik voel me steeds meer een vreemde in deze maatschappij. Ik ben ook wereldkampioen in mij ongelukkig uitdrukken, in dingen anders uiten dan ik ze bedoel. Ik kan ook niet goed met gevoelens omgaan.

In de ex-vrouw van Jos herken ik een steeds groter wordende groep mensen uit onze samenleving: mensen die niet geïnteresseerd zijn in feiten, alleen zien wat ze willen zien en alles zo verdraaien dat ze er zelf beter uitkomen of beter van worden. Mensen die leven in hun eigen waarheid, die haaks staat op de werkelijkheid. Om mij heen is het bijna niet anders.

Jos is fictief. Maar hij voelt heel echt, de serie voelt echt. Ik hoop dan ook dat het met Jos beter afloopt dan met mij. Wat ik echter vooral hoop voor Jos, zijn meer kijkers. Dat verdient hij.