Pesten

In groep vijf werd ik voor het eerst gepest. ‘In iedere klas zit een zielenpoot die gepest wordt, daar is niets aan te doen. Nu is dat toevallig Danny’ , zei de meester tegen mijn ouders. Er werd niets tegen het pesten gedaan.
Toen ik groep acht zat, liep ik op het schoolplein om naar huis te gaan. Ik werd ineens door twee kinderen van achteren vastgepakt. Nummer drie begon op mij in te slaan.
Ik rukte mij los en daarbij sloeg ik per ongeluk de bril van een van deze jongens van zijn neus kapot.
De ouders van deze jongen waren woedend op mij. De reden dat de bril kapot was gegaan, zou ik hebben gelogen. ‘Mijn zoon doet zoiets niet’.
Gelukkig waren er diverse getuigen die mijn verhaal bevestigden.

Op de voetbalclub, ik speelde toen bij de D-tjes denk ik, werd ik in mijn nakie naar buiten geduwd toen ik wilde douchen. Mijn kleren werden in de modder gegooid.
Naast mij stond een naakte teamgenoot, die ze zijn onderbroek over zijn hoofd hadden getrokken.

Toen ik naar de brugklas ging, was ik als de dood om weer gepest te worden. Ik werd pester. Uit zelfbescherming. Maar al vrij snel liet de school en mijn ouders mij inzien dat ik niet goed bezig was. Ik heb mijn excuses aangeboden en ik raakte met mijn slachtoffer zelfs enigszins bevriend.
Ik had gelukkig ook ouders die niet direct zeiden ‘mijn zoon doet zoiets niet’ iets wat met de huidige prinsjes en prinsjes helaas anders is.

In de vierde klas werd ik ook weer gepest, door jongens uit mijn voetbalteam van de B1.

Zelfvertrouwen
Ik weet dus wat pesten met je doet. Het vormt deels je karakter. Ook nu ik 32 jaar ben, de gevolgen van het pesten zullen altijd in mijn blijven.
Ik ben altijd te goed voor iedereen, wil iedereen te vriend houden, ik ben bang mensen van mij af te stoten. In het verleden is daar vaak misbruik van gemaakt.
Bij het minste of geringste ben ik mijn zelfvertrouwen kwijt. Nog steeds.
Ik voel me, ook nu nog, vaak minderwaardig.
Ik haal mezelf altijd te veel naar beneden, hoor ik vaker van vrienden. Dat is allemaal het gevolg van het pesten.

Docent
” Weer een bewijs van onvermogen van de leiding en leraren van een school” , aldus J.A. Heijnen uit Hoensbroek, in een ingezonden brief in het Limburgs Dagblad van zaterdag 14 januari. De brief was geschreven na aanleiding van de zelfmoord van de 15-jarige jongen uit Heerlen.

Ik werd kwaad. Woedend. Razend. Ik barstte uit elkaar.
De heer of mevrouw Heijnen snapt, net als de vele duizenden op de social media die de school / docenten de schuld geeft, er helemaal niets van.

Ik ben nu zelf docent en u snapt dat ik heel alert ben op pesten.
Maar het probleem is: het gebeurt niet waar de docent bij is!
Verrassend he, dat men niet voor de neus van de docent pest?
Je kunt wel vermoedens hebben en hier en daar iets opvangen, maar zolang je geen harde bewijzen hebt, kun je niets. Het gebeurt allemaal zo ‘sneaky’.
Als iemand gepest wordt, gaat deze persoon namelijk niet klikken, omdat ze hem of haar daarna wel eens even een lesje leren.

Docent zijn, is niet even uitleggen hoe je het lijdend voorwerp vindt.
Je moet maatwerk leveren voor iedere leerling. De helft van een klas heeft tegenwoordig ook een rugzakje. Dyslectisch, ADHD, PDD-NOS, allemaal hebben ze tegenwoordig iets en daar moet je mee kunnen omgaan.
Dan heb je in een klas ook nog altijd leerlingen met treurige thuissituatie.  Scheidende ouders, vader die met kanker op sterven ligt, alleenstaande moeder met een alcoholprobleem; ik heb het allemaal meegemaakt bij mijn leerlingen.
En al die 30 kinderen (per klas!) moet je individuele aandacht geven, aansturen, motiveren, begeleiden, iets leren en ondertussen ook nog de klas in het algemeen in de gaten houden, zeker wat het  gedrag betreft.

Beste meneer of mevrouw Heijnen en andere gelijkgestemden, het pesten gebeurt echt niet onder de neus van de docent. Met de social media is al helemaal de controle buiten de school weg.

Verandering?
Het is inmiddels al meer dan 20 jaar geleden dat het pesten tegen mij begon.
En is er ondanks alle aandacht en pest-protocollen op scholen iets verandert?
Nauwelijks. Pesten is iets van alle tijden en zal denk ik nooit helemaal verdwijnen. Het zit ook van nature uit in de mens. Ook volwassenen pesten elkaar op de werkvloer.

Het enige dat je kunt doen is het bespreekbaar maken en er veel aandacht aan geven, iets wat steeds meer gebeurt. En zeker niet wegkijken!
Laat kinderen inzien dat wat voor jou een grapje is, voor een ander kwetsend kan zijn.
Maar zolang pesters niet in de gaten hebben wat ze doen en aanrichten (of er gewoon schijt aan hebben) dan is het vechten tegen de bierkaai.

Ik ben geen deskundige, maar als iemand zelfmoord pleegt vanwege het pesten, moet er meer aan de hand zijn dan alleen pesten.
Als zelfs zijn ouders een paar uur voor de zelfmoord niets in de gaten hebben gehad, omdat hij vrolijk zat te kaarten met de hele familie, hoe moeten docenten dan iets in de gaten hebben? Ik vind het walgelijk om docenten dingen te verwijten, terwijl zijn familie niet eens iets doorheeft. En alsof het pesten alleen binnen de muren van de school gebeurt!?

Wij moeten eens leren in Nederland om niet iemand per se de schuld te willen geven, niet alleen betreffende dit onderwerp. Het is vaak zo complex en meerdere factoren kunnen van invloed zijn. Misschien moeten we ook accepteren dat je niet alles kunt voorkomen.
En die pesters strafrechtelijk vervolgen?
Ze moeten de rest van hun leven met zich meedragen dat ze hebben bijgedragen aan de zelfmoord van een jochie. Een zwaardere straf kun je niet krijgen.